Η σονάτα του σεληνόφωτος

Αφησε με ναρθω μαζι σου. Τι φεγγαρι αποψε!
Ειναι καλο το φεγγαρι, δεν θα φαινεται που ασπρησαν τα μαλλια μου. Δεν καταλαβενεις.
Αφησε με ναρθω μαζι σου

Οταν εχει φεγγαρι μεγαλωνουν οι σκιες μες το σπιτι, αορατα χερια τραβουν τις κουρτινες
Εν δαχτυλο αχνο, γραφει στη σκονη του πιανου λημονησμενα λογια
Δε θελω να τ' ακουσω. Σωπα!

Αφησε με ναρθω μαζι σου
ως εκει που στριβει ο δρομος και φαινεται
η πολιτεια τσιμεντενια κι αερινη, ασβεστωμενη με φεγγαροφωτο,
τοσο αδιαφορη κι αυλη,
τοσο θετικη σαν μεταφυσικη
που μπορεις επιτελους να πιστεψεις πως υπαρχεις και δεν υπαρχεις
πως ποτε δεν υπηρξες, δεν υπηρξε ο χρονος κ' η φθορα του.
Αφησε με ναρθω μαζι σου.

Θα καθισουμε λιγο στο πεζουλι, πανω στο υψωμα,
κι οπως θα μας φυσαει ο ανοιξιατικος αερας
μπορει να φανταζουμε κιολας πως θα πεταξουμε,
γιατι, πολλες φορες, και τωρα ακομη, ακουω το θορυβο του φουστανιου μου,
σαν το θορυβο δυο δυνατων φτερων που ανοιγοκλεινουν,
κι οταν κλεινεσαι μεσα σ' αυτον τον ηχο του πεταγματος
νιωθεις κρουστο το λαιμο σου, τα πλευρα σου, τη σαρκα σου,
κι ετσι σφιγμενος μες στους μυωνες του γαλαζιου αγερα,
μεσα στα ρωμαλεα νευρα του υψους,
δεν εχει σημασια αν φευγεις ή αν γυριζεις
ουτε εχει σημασια που ασπρισαν τα μαλλια μου,
Αφησε με ναρθω μαζι σου.

Το ξερω πως καθενας μοναχος πορεύεται στον έρωτα,
μοναχος στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξερω. Το δοκιμασα. Δεν ωφελει.